_8_

حتما باید یه چیزی یا آدمی رو از دست بدم تا بفهمم "اوووه!چقدر مهم بوده برام".تا اون چیز/کس رو از دست ندادم، با خیره سری ها و....، یه طورایی نادیده شون میگیرم.انگار خیالم راحته ناخوداگاه، که "ارهه.اینا همیشه هستن و خواهند بود". زهی خیال باطل.یهو میرن و ناپیدا میشن.یهو از دست میرن

به قولی باید حتما ادما جیم بزنن و برن تا بفهمم بودن؟ باید فلان چیز رو از دست بدم تا بفهمم داشتمش؟((:

من هنوز نمیتونم قبول کنم دیگه فاقد توانایی قبلیم هستم. بله.الان که اون رو ندارم،میفهمم داشتمش و از فرصت استفاده نکردم و دستی دستی، دادمش به حراج و یه طورایی،آتیش زدم به مالم" تا خود به خود و کم کم،از دست بره.

درموردش با هیچ کس حرف نخواهم زد. مجبورانه(؟) .

_________________________________________________

آدما خیلی عجیبن.دوست دارن یه کارایی رو سر بقیه بیاریم و اونا ناراحت نشن /بدشون نیاد. ولی وقتی با خودشون چنین رفتاری میشه زمین و زمان رو به هم میدوزن.خودمم همینما. نمیفهمم واقعا.

_________________________________________________

اینکه 1 درصد.فقط یک درصد بهتر شدم رو میبینم.و خوشحال ترم.

هر نقص و مشکلاتی که دارم و به بقیه ربط میدL بهونه ن. مقصر هر چیزی که مربوط به منه،خودمم.نه بقیه.چرا اینو متوجه هستم اما بهش باور ندارم؟اه

_________________________________________________

من که از اول هم میدونستم واقعیت چیه. ولی ته ته ذهنم یه احتمالی میدادم که شاید واقعیت این نباشه و اون چیزی که من دوست دارم باشه.

امروز واقعیت رو مثل پتک کوبیدن توی صورتم و خب؟ خب اینکه هر احتمالی ته ذهنم بود،پودر شد و رفت.و خب بهتر! اون چیزی که من دوست داشتم،نتایج خوبی نداشتن واقعا.واقعا خوب نبودن.به معنای خود کلمه،نتایج افتضاحی رو به دنبال داشتن-.- هوووف.خدایا شکرت-.-

_________________________________________________

[ در حال تلاش برای یاد گرفتن سکوت به موقع!]

دو سه نفری هستن دور و برم که متوجه م هر بار باهاشون حرف میزنم ذهنشون رو درگیر میکنم الکی.شاید چون کمی خجالت میکشم پیششون.یا نمیدونم هر چی. ولی به اون واضحی ای که باید حرف نمیزنم. و خب، اذیت میشن. کاش ببخشین و بدونن منظوری ندارم واقعا.

_________________________________________________

×توانایی؟یادم نمیاد جدا که چی بوده و چی شده.